.: RAW WISDOM !

همه ي احساس فشردگي که ميکني بخاطر همه ي آن دلايل فيلسوفانه اي که ميگويند نيست
نه زنداني در کار است
نه قفسي
نه بزرگ محبوس شده اي در کوچکي
بلکه همه اش بخاطر اين است که همه ي نيروهاي طبيعي و عادتي ميخواهند از روي وظيفه تو را منسجم نگه دارند
تا از هم نپاشي
تا مدتت به پايان برسد
!!!

ميگفت.

همه چيز دارد .. ظاهر همه چيز را دارد .. ظاهرا همه چيزي را دارد
همه ي دردش سر ظاهر است
يک جهش به نديده شدن از ديد بقيه
يا يک از چشم ديگران افتادن
ورم کرده از فرط همه
کلافه خود است



!!!
چه فايده؟

عادت کرده بود به خدا
قبلن ها تعجب ميکردم از اينکه فکر ميکند هميشه راهش به گوشه اي از موهبت هاي خداوندي باز است
!
با همه ي آدميزاد بازي هايش باز هم وقتي حرف ميشد چيزي نميگفت
فقط
:
"ما که باهاش از اين حرفا نداريم"
!!!
شعر ميخواند
:
مرا که خاک نشين بودم از تجلي عشق
نشسته ام به فلک بين به نردبان سکوت
...
بعد... با خودم ميگفتم
کو تا خاک نشين تجلي عشق شويم
نشستن بر فلک پيش کــِـشــِـمان
...
...
...
...
الان ، همينو هم نميگم
!

کي بشود که تمام شويم و خدا شروع بشود
...
؟

من گرفتار سنگيني سکوتي هستم که....