.: RAW WISDOM !

عادت کرده بود به خدا
قبلن ها تعجب ميکردم از اينکه فکر ميکند هميشه راهش به گوشه اي از موهبت هاي خداوندي باز است
!
با همه ي آدميزاد بازي هايش باز هم وقتي حرف ميشد چيزي نميگفت
فقط
:
"ما که باهاش از اين حرفا نداريم"
!!!
شعر ميخواند
:
مرا که خاک نشين بودم از تجلي عشق
نشسته ام به فلک بين به نردبان سکوت
...
بعد... با خودم ميگفتم
کو تا خاک نشين تجلي عشق شويم
نشستن بر فلک پيش کــِـشــِـمان
...
...
...
...
الان ، همينو هم نميگم
!